Waarom?

“Als kankeronderzoeker ben ik altijd heel betrokken geweest bij de problematiek van kanker. Maar toen mijn eigen zoon Pieter (13) kanker kreeg, kwam de ziekte plots heel dichtbij. “Als we onze Pieter over 5 jaar nog bij ons hebben, doe ik iets zots” hoorde ik mezelf zeggen. In de zomer van 2017 heb ik die belofte waargemaakt. In 33 dagen liep ik van Leuven naar Compostela. In mijn rugzakje staken brieven met de frustratie, woede, angst, maar ook de dankbaarheid en hoop van 850 kankerpatiënten, ‘Post voor Compostela’. Het werd een helse tocht die velen heeft bewogen en die menigeen een hart onder de riem heeft gestoken.”

“Na Compostela zou voor mij niets nog hetzelfde zijn. Elke dag weer ontmoet ik mensen met hun eigen verhaal. Verhalen van kankerpatiënten vol moed, geloof en kracht, maar ook van aftakeling, eenzaamheid en verlies. Vele verhalen kleven aan mijn huid en maken wie ik nu ben. Hoewel ik mezelf beloofde nooit meer ‘iets zots’ te doen, groeide de nood om opnieuw mijn loopschoenen aan te trekken. Een beetje voor mezelf, maar vooral voor al die mensen uit die verhalen.”

‘Post voor Compostela’ heeft vooral verbondenheid teweeggebracht. Verbondenheid tussen kankerpatiënten en zij die om hen geven. Menigeen voelde zich hierdoor gesterkt. Het is precies die verbondenheid die we opnieuw willen oproepen in deze nieuwe looptocht, ‘beeldje bij beeldje’.